استقلال در اولین مسابقه آسیایی اش، آشکارا برتر از حریف بود (خصوصا در نیمه اول) و لایق پیروزی. و البته کسب نتیجه تساوی در زمین حریف هم به هیچ وجه، نتیجه بدی نیست. با این حال چنین بازی هایی بیشتر به خاطر اینکه احساس می کنیم پیروزی را راحت از دست داده ایم، تاسف بر انگیزند.
خط دفاع و دروازه بان الریان از همان دقایق ابتدایی اشتباهات و ناهماهنگی شان را به رخ استقلال کشیدند! ساده ترین سانترها و پاس های هافبک های استقلال، چنان مدافعان حریف را به هم می ریخت که انگار «ترس» و «بهت» را فریاد می زدند…! ولی افسوس! افسوس که استقلال خود کاری کرد که ترسشان بریزد!

و استقلالی که در ۱۳ مسابقه اخیرش ۲ گل دریافت کرده بود، در یک مسابقه ۳ گل خورد! آیا این تفاوت فوتبال ایران و آسیاست؟!

دو نیمه ی وارونه…

نیمه اول و دوم به لحاظ نتیجه و روند بازی، در مقابل یکدیگر قرار می گیرند. در نیمه اول، استقلال دو گل در جریان مسابقه به ثمر رساند و حریفش از روی نقطه پنالتی و در نیمه دوم، الریان دو بار موفق به باز کردن دروازه استقلال شد و استقلال تک گلش روی ضربه ی پنالتی بود.

این وارونگی (که در جریان مسابقه هم مشهود بود و الریان در نیمه دوم حملات خطرناک تری داشت) حاصلِ عدم استفاده ی استقلال از «روحیه ی بازنده» الریان بود که در خنثی کردن داشته هایش به دست خود صورت گرفت.

تفکر دفاعی استقلال البته از همان ترکیب اصلی به چشم می آمد. حضور هر سه مدافع میانی به همراه دو هافبک دفاعی در جمع ۱۱ نفر و بیرون گذاشتن علی حمودی، بیشتر از تلاش برای «نباختن» تا «بردن» خبر می داد (که با توجه به میزبانی الریان، این تفکر غیر منطقی هم نبود) اما، وقتی با شروع مسابقه استقلال خیلی زود به موقعیت های گلزنی رسید، می شد توقع بازی جاه طلبانه تری داشت.

موج گسترده حملات استقلال در ابتدای بازی، به صورت تدریجی کاهش یافت و این نه تنها، مدافعان حریف را آسوده تر کرد که مجال و جرات حمله کردن را هم به حریف داد.

عدم استفاده از نقطه ضعف حریف، دادن فرصت به نقطه قوت حریف!

سنگربان نامطمئن الریان با هر سانتر، دچار سردرگمی می شد و هر پاس در عمقی، مدافعان قطری را می لرزاند. استقلال برای به دست آوردن موقعیتِ گل، مشکل چندانی نداشت اما، پاس های رو به عقب بازیکنان هر بار تسکینی برای حریف بود.

در مقابل، هر ضربه ی ایستگاهی الریان، نفس ها را در سینه حبس می کرد و بازیکنان استقلال هم در دادن این نوع ضربات به حریف، سنگ تمام گذاشتند!

شاید استقلالی ها از یک پیروزی باد آورده، چنان متعجب شده بودند که خودشان هم باور نمی کردند بتوانند ۳ امتیاز خارج از خانه بگیرند و شاید هم، آن قدر از تزلزل دفاعی حریف، ذوق زده شده بودند که فکر می کردند تا آخر بازی، فرصت زیادی برای گلزنی وجود دارد و لازم نیست عجله کنند!

هر چه بود مصداق «گل نزنی، گل می خوری» بود. اگر در نیمه اول استقلال تا مرز رساندن اختلاف به دو گل پیش رفت (و خیال هوادارانش را از پیروزی راحت کرد) در نیمه دوم، حتی تا چند قدمی شکست هم نزدیک شد.

تعویض ها و افسوس ها

فرهاد مجیدی، فرزاد حاتمی و علی حمودی هر سه روز پر فروغی داشتند. تعویض های قلعه نویی خوب بودند ولی، چرا از ابتدا به میدان نرفتند؟

حمودی و حیدری همواره زوج خطرناکی برای رقبا به شمار می آمدند و امروز هم با هماهنگی حیرت انگیزشان، حملات متعددی را پایه گذاری کردند. ولی چرا این زوج طلایی، تنها حدود ۳۰ دقیقه مجال بُروز داشته باشد؟

مجیدی در بازی های قبلی، انگیزه و آمادگی اش را ثابت کرد. چرا این وزنه ی روحی – فنی، تنها باید یک تعویض طلایی باشد؟

در حقیقت تعویض های استقلال بیشتر جبران اشتباهات ترکیب اصلی بودند تا تدابیری درست در جهت ضربه زدن به حریف. و ضمنا انتخاب بازیکنان خروجی هم خود مجال بحث است که چرا آرش برهانی (که با فرار برق آسایش پیروزیِ نیمه اول را به ارمغان آورد و می توانست در نیمه دوم، باز هم زهر دار باشد) و حسن اشجاری (که می شد روی نفوذها و اوت هایش برنامه داشت) باید زمینِ مسابقه را ترک می کردند.

آسیا ۲۰۱۳ تازه شروع شده و می توان از اشتباهات درس گرفت. مثل لیگ امسال که استقلال هفته به هفته بهتر شد و اکنون در صدر جدول یکه تازی می کند…