به پاس تمام روزهایی که در اوج آمادگی بر روی نیمکت نشست ولی هرگز اعتراض و حاشیه

سازی نکرد...به

پاس تک تک گل های به یادماندنی اش در دربی های سرخابی...به پاس گل حماسی اش در

واپسین ثانیه

های دربی 69 که تا دنیا برپاست نسل اندر نسل استقلالی ها به آن می بالند... به پاس مردانگی

و بزرگی

اش که در بزرگ ترین بازی سال و در مقابل 100 هزار تماشاگر بازوبند کاپیتانی را بر

بازوی جوان ترین بازیکن

خودی می بندد تا لذت گلزنی اش را صدچندان کند... به احترام تنها بازیکن تاریخ فوتبال ایران

که در مقابل 96

هزار قرمزپوش بر پیراهن آبی اش بوسه زد و در جواب توهین سرخ ها فقط با انگشتانش

4 بار سرافکندگی شان

در مقابل تیم آبی پوش محبوبش را به آنها یادآوری کرده و خاموششان کرد.برای این که

بازیکنی بود که هرگز حاضر

نشد غیر از "استقلال" برای هیچ تیم ایرانی دیگری به میدان برود